Αναγνωστικά ο Αύγουστος ήταν ένας πολύ καλός μήνας. Συνολογικά διάβασα εφτά βιβλία - δεν έχει ξαναγίνει -, από τα οποία τα τρία με ενθουσίασαν και θα κουβαλάω τις ιστορίες τους πολύ καιρό ακόμα μαζί μου.
Πάμε να τα δούμε αναλυτικά.
1_ H εποχή των κερασιών, του Nicola Barreau
Ο μήνας ξεκίνησε με το μοναδικό βιβλίο από άντρα που διάβασα αυτόν τον καιρό και πήρε ένα 3αράκι. Ο λόγος είναι ξεκάθαρος: αν έχετε διαβάσει ήδη ένα βιβλίο από τον συγκεκριμένο συγγραφέα είναι αρκετό. Το
περασμένο Πάσχα είχα διαβάσει Το Παρίσι
είναι πάντα καλή ιδέα, στο οποίο επίσης είχα
βάλει 3 αστέρια (μιλώ με αστέρια, γιατί είναι η
μονάδα μέτρησης του goodreads). Μπορώ να
πω πως μου είχε αρέσει περισσότερο από
την Εποχή των κερασιών. Ο συγγραφέας
φαίνεται πως ακολουθεί το εξής
μοτίβο: ηρωίδα γύρω στα τριάντα προσπαθεί
να βρει τον εαυτό της μετά από έναν χωρισμό,
η μοίρα την οδηγεί σε ένα βιβλιοπωλείο όπου
αγοράζει ένα βιβλίο που της αλλάζει τη ζωή.
Ο Barreau πλέκει μια ιστορία γύρω από έναν απρόσιτο συγγραφέα-φάντασμα και μια γυναίκα που φτιάχνει στη φαντασία της την εξέλιξη της γνωριμίας τους. Έχουμε ένα enemies to lovers ή περίπου καθώς η Ορελί δε συμπαθεί τον Αντρέ και εκείνος, παρ' ότι δε θέλει, προσπαθεί να την αποφύγει. Προβλέψιμο, γεμάτο κλισέ, αλλά με παριζιάνικο αέρα, κατάλληλο για να το πάρετε μαζί σας σε θάλασσες και ακτές, όπου δε χρειάζεται πολλή συγκέντρωση. Πάνω κάτω το ίδιο μοτίβο ακολουθεί ο Barreau και στο
Παρίσι, όπου με κάποιον τρόπο θέτει πάλι στο υπόβαθρο τον κόσμο των εκδόσεων και τους συγγραφείς.
2_ Seven days in June, της Tia Williams.
Ένας χαμούλης έγινε με το συγκεκριμένο βιβλίο σε tik tok και instagram. Μπορώ να βρω περισσότερους από ένα λόγους που συμβαίνει αυτό. Η Eva και ο Shane γνωρίζονται από παλιά. Κινούνται και οι δύο στο χώρο του βιβλίου - και των εξαρτήσεων. Συναντιούνται ξανά μετά από είκοσι χρόνια, κουβαλώντας ο καθένας μια νέα ιστορία για να διηγηθεί στον άλλον. Η Εva έχει μια κόρη κοντά στην εφηβεία και νιώθει να πνίγεται από τις προσδοκίες των άλλων. Ο Shane ζει στο φτερό, κι αυτό κάνει την Eva επιφυλακτική εώς δύσπιστη απέναντί του. Η εξέλιξη της ιστορίας είναι εν μέρει προβλεπόμενη, καθόλου βαρετή και αρκετά spicy. Η γραφή της Williams σε παρασύρει, ενώ εντέχνως δίνει το πλαίσιο των συνθηκών ζωής των μαύρων στο πέρασμα των χρόνων και πολύ περισσότερο των γυναικών, οι οποίες ήταν ή είναι μητέρες. (το διάβασα ηχητικά μέσω youtube στην αγγλική γλώσσα/ στείλτε μου μήνυμα για το link αν ενδιαφέρεστε).
3_ Μικρές φωτιές παντού, της Celeste Ng.
Αν σας λέει κάτι ο τίτλος ίσως έχετε δει την πολύ καλή μεταφορά του βιβλίου στη μικρή οθόνη με τη Reese Witherspoon και την Kerry Washington. Βρισκόμαστε σε ένα προάστιο του Κλίβελαντ, στις αρχές του 1990, και παρακολουθούμε τις ζωές των μελών της οικογένειας Ρίτσαρντσον να αλλάζουν με την άφιξη της έφηβης Μια και της μητέρας της στην πόλη. Το βιβλίο αυτό θα μπορούσε να διδάσκεται ως το βιβλίο που θα μας μάθει τι συμβαίνει όταν ακολουθούμε πιστά το political correct, όταν επιλέγουμε να κρατάμε τα προσχήματα, να ζυγίζουμε κάθε λόγο και πράξη μας έχοντας στο πίσω μέρος του μυαλού μας τους γύρω μας. Παράλληλα, μπορεί να μας διδάξει το τίμημα που μπορεί να έχει το παραστράτημα, η φυγή από τη φωλιά, η ελπίδα πως η πρώτη εντύπωση ίσως να ήταν λάθος. Ενώ η συγγραφέας πατά στο δίπολο πλούσιοι-φτωχοί, ή αν θέλετε καθώς πρέπει-μποέμ, δεν πέφτει στην παγίδα και μας δίνει ένα μάθημα χωρίς ο τρόπος να είναι δασκαλίστικος. Δεν ξέρω αν έγινα κατανοητή (η δασκάλα).
4. Θα σε περιμένω στο Σέντραλ Παρκ, Felicia Kingsley
Ανάλαφρο, καλοκαιρινό, ρομαντικό με σύγχρονους όρους, ένα enemies to lovers που θα σε χαλαρώσει, θα σε κάνει να γελάσεις και να σκεφτείς ''τελικά μετρά το μυαλό, αλλά και ο κ@λος σου τους νοιάζει εξίσου'. Μου έκανε παρέα στις ατέλειωτες ώρες καθυστέρησης που είχα στο αεροδρόμιο. Το διάβασα μέσω Jukebooks και η αφήγηση έδωσε ζωντάνια στο κείμενο. Είμαστε στη Νέα
Υόρκη, στον χώρο των εκδόσεων - δεν ξέρω τι
έπαθαν τα τελευταία χρόνια οι συγγραφείς και
περιπλανιούνται σε διαδρόμους εκδοτικών οίκων
(οικείο!). Ο Νάιτ περιμένει να πάρει προαγωγή μέχρι που εμφανίζεται η Βικτόρια και του παίρνει τη θέση μέσα απ' τα χέρια. Ένας θάνατος τους αναγκάζει να συνεργαστούν και όλα τα υπόλοιπα έρχονται από μόνα τους. Δε θα το έλεγα επιφανειακό, αν και είναι ξεκάθαρα μια ερωτική ιστορία που κάθε γυναίκα θα ήθελε να τη ζήσει, ή τέλος πάντων θα ήθελε να εξελιχθεί ακριβώς έτσι όπως την γράφει η Kingsley. Με όρους bookstagram ειναι ένα feel good βιβλίο και του έδωσα 4 στα 5.
Το βιβλίο έκπληξη του μήνα, ίσως και της χρονιάς. Του έδωσα 5 στα 5, γιατί το άξιζε και με το παραπάνω. Ανήκει και αυτό, κατά τη γνώμη μου, στα feel good βιβλία. Δεν εστιάζει όμως σε κάπιοα ερωτική ιστορία, αλλά στο ταξίδι ενηλικίωσης ενός αιώνια έφηβου 30άρη, αλλά και στην προσπάθεια μιας γυναίκας που πέρασε
τα εβδομήντα να αποκοπεί από συνήθειες δεκαετιών. Guest
star σε όλα αυτά είναι ένα χταπόδι. Η σύλληψη της Pelt ήταν πρωτότυπη, αν αναλογιστούμε πως το βιβλίο απευθύνεται
σε ενήλικες. Η αφήγηση στην αρχή μπορεί να μπερδέψει λίγο, καθώς δε βλέπεις καμία σύνδεση μεταξύ των δύο ηρώων. Ωστόσο, με απλό και ρευστό λόγο φτάνουμε στη συνάντησή τους και η το κουβάρι αρχίζει να ξετυλίγεται. Ο Έρικ και η Τόβα νιώθουν ο εαυτός τους μόνο όταν βρίσκονται στο περιβάλλον του ενυδρείου. Δεν ξέρω γιατί με ενθουσίασε τόσο αυτό το βιβλίο. Κάποιοι ίσως το βρουν τελείως βαρετό. Πιστεύω πως είναι από αυτά τα βιβλία που είτε έχουν φανατικούς θαυμαστές είτε θα το βαρεθεί η ψυχή σου. Ο Μάρκελος, το χταπόδι, αποτελεί αφηγηματικό τέχνασμα, μα προσθέτει ταυτόχρονα μια δόση χιούμορ και ευαισθησίας στην ιστορία. Οι συμπληρωματικοί ήρωες είναι δουλεμένοι, το ίδιο συμβαίνει και με το μυστήριο της εξαφάνισης ενός γιού, το θάνατο ενός αδερφού, την αγορά ενός τροχόσπιτου, το σπάσιμο ενός ισχίου και το άρωμα λεμόνι στο καθαριστικό πατώματος. Δένουν όλα σε μια ιστορία που θα μπορούσε να είναι αληθινή και την οποία αναμένω με αγωνία να δω στην οθόνη, καθώς φήμες λένε πως θα γίνει σειρά το Netflix. Για να δούμε τι θα δούμε!
Το δεύτερο μου 5αράκι για τον Αύγουστο πάει σε μιαν αντιηρωίδα: την Έλινορ Όλιφαντ. Από τις πρώτες κιόλας σελίδες αντιλαμβάνεσαι πως η Έλινορ έχει κάποιου είδους ιδιαιτερότητα ως προς τον τρόπο επικοινωνίας και την επαφή της με τους άλλους. Δε θα έλεγες πως είναι απλώς ένα εσωστρεφές άτομο. Η συγγραφέας δίνει πολλά στοιχεία ώστε να σχηματίσεις το προφίλ. Να σημειώσω εδώ πως η Έλινορ μου θύμησε την Μόλυ από το βιβλίο Η καμαριέρα, όπου και εκεί η ηρωίδα κρατά αποστάσεις από τους συναδέλφους, θέλει τα πάντα να γίνονται στην ώρα τους και τα πράγματα να βρίσκονται πάντα στη θέση τους, ενώ υπάρχει και ένα είδος εμμονής με τους αριθμούς/μετρήσεις. Η ιστορία της Έλενορ σε κρατάει σε εγρήγορση, σε κάνει να νιώθεις νευρικότητα και συμπόνια μαζί, να αναγνωρίσεις σε κάθε άτομο με το οποιό συναναστρέφεται κάποιο δικό σου γνώριμο πρόσωπο, να θυμώσεις ξανά ή να πεις ''ευτυχώς υπάρχουν ακόμα τέτοιο άνθρωποι''. Δεν ξέρω αν η συγγραφέας ήθελε να εστιάσει το ενδιαφέρον στις ψυχικές ασθένειες ή με αφορμή αυτές έκτισε την ιστορία - μπορεί να έγιναν και τα δύο ταυτόχρονα, όπως συμβαίνει συνήθως. Αυτό που αναγνωρίζω είναι έναν κεντρικό χαρακτήρα παλλόμενο, εναλλασόμενο, και εν τέλει αναδυόμενο από τις στάχτες του. Όπως έγραψα ήδη, έχουμε μιαν αντιηρωίδα που καταφέρνει να βγει από τον μικρόκοσμό της και η Honeyman γράφει την πορεία αυτής με μαεστρία. Bonus μια πληροφορία που δίνεται στις τελευταίες σελίδες, για την οποία δεν υπήρχε ούτε ένα μικρό ψήγμα και δίνει το στοιχείο της έκπληξης. Το αγάπησα, αν και δεν το λες ελαφρύ ανάγνωσμα.
