Normla People, Sally Rooney
Ήταν Χριστούγεννα του 2021 όταν μετά από ώριμη σκέψη αποφάσισα να δω τη σειρά ''Νormal people". Λέω ώριμη, καθώς γνώριζα πως δε θα ήταν κάτι ευχάριστο, ειδικά για την περίοδο εκείνη που ήμουν στα κάτω μου. Είχα το βιβλίο, όπως και τη σειρά, για μήνες στο περίμενε και δεν άξιζε στην Ιρλανδή που τάραξε τα νερά της λογοτεχνίας το 2019 να είναι γραμμένη...στη λίστα μου.
Ξεκίνησα να διαβάζω το βιβλίο το καλοκαίρι, έφτασα λίγες σελίδες πριν το τέλος, το άφησα για δύο μήνες, και το τελείωσα μόλις σήμερα. Ο λόγος: δεν μου ήταν ευχάριστο. Εξηγώ. Είχα δει το trailer της σειράς, είχα διαβάσει το οπισθόφυλλο του βιβλίου, ήξερα πόσο θα μου αρέσει. Κάνετε και ' σεις κράτει με τα πράγματα που σας αρέσουν; Μάλλον, υποβάλλετε τον εαυτό σας σε αναμονή κοινού επί σκοπου; Βλέποντας τη σειρά ταυτιζόμουν όχι μόνο με τον έναν από τους δύο ήρωες, αλλά και με τους δύο - κάποιες φορές ταυτόχρονα. Το ίδιο ένιωσα και σήμερα, διαβάζοντας τις τελευταίες σελίδες του βιβλίου.
Οι Κανονικοί άνθρωποι της Ρούνεϋ αποδέχτηκαν την κανονικότητά τους όταν βρήκαν κάποιον που μπορούσε να τους δει ως τέτοιους. Ως κανονικούς. Η Μαριάν βρίσκει τον Κόννελ εξαιρετικά κανονικό (και τον πιο έξυπνο άνθρωπο που ξέρει), και αυτή του η κανονικότητα κάνει και την ίδια να νιώθει έτσι. Ο Κόννελ απ' τη μεριά του βλέπει μέσα από την Μαριάν τον κανονικό εαυτό του (και σε αυτήν τον πιο έξυπνο άνθρωπο που ξέρει), και την βρίσκει εξίσου κανονική. Επειδή πρέπει να αλλάξω μοτίβο (ξανά)εξηγώ.
Θα μπορούσε κανείς να υποθέσει πως πρόκειται για ένα βιβλίο ενηλικίωσης, καθώς ακολουθούμε δύο εφήβους σε ένα χωριό της Ιρλανδίας να αλλάζουν χρόνο με τον χρόνο, μέχρι και τη λήξη των φοιτητικών τους σπουδών. Αυτό που διακρίνω σε αυτό το, χωρίς περιττές λεπτομέρειες και λογοτεχνικές φλυαρίες, μυθιστόρημα είναι δύο άνθρωποι που ψάχνουν την αποδοχή, ενώ παράλληλα αναζητούν τον εαυτό τους. Δύο ήρωες που μεγαλώνοντας ανακαλύπτουν στις αλήθειες των άλλων δικές τους πληγές. Βρίσκουν όμως στήριγμα ο ένας στην οντότητα του άλλου. Και λέω οντότητα, και όχι πρόσωπο ή σώμα, καθώς η Ρούνεϋ μας βάζει στην πραγματικότητά τους: οικογένειες, φιλίες, τυχαίες φιλίες, sms, email, φυσική παρουσία, σεξ, αποχή από κάθε σωματική επαφή, υπαρξιακά διλήμματα, βλέμματα που συναντιούνται. Μας παρουσιάζει τη ζωή των δύο, με όλο το συγκείμενο, χωρίς να πλατειάζει. Έχουμε μουντό σκηνικό, κάπου κάπου φως να μπαίνει από παράθυρα, φλιτζάνια που ακούγονται, συζητήσεις που πονάνε. Όλα αυτά χωρίς εντάσεις, παρά με ρυθμούς κανονικούς, δικούς μας. Δεν πλάθει ήρωες, λέει μιαν ιστορία. Εστιάζει το ενδιαφέρον της στη Μαριάν και στον Κόννελ, στις ενδόμυχες αλλά και φανερές σκέψεις που ανταλλάζουν, στην ειλικρίνεια που τους δένει, σε όσα δεν τόλμησαν να πουν ο ένας στον άλλον από άγνοια ή φόβο. Κυρίως από άγνοια. Πώς αλλιώς να μάθουν ο ένας τον άλλον, παρά ζώντας μαζί, παίρνοντας απόσταση, και ξανά μαζί αλλά αλλιώς.
Πού καταλήγει όλο αυτό; Μην περιμένετε ρομαντισμούς. Η συγγραφέας προβάλει την πραγματικότητα, την ανάγκη να βάλουμε τον εαυτό μπροστά με σκοπό να τον ανακαλύψουμε - αλλιώς δεν υπάρχει διαφυγή. Μήπως δεν είναι ρομαντική η θέληση για μια πορεία άγνωστη; Αξίζει να διαβαστεί αν τρέφετε ενδιαφέρον για την σύγχρονη - σημερινή για την ακρίβεια - λογοτεχνία. Γραφή απλή, ωστόσο ατμοσφαιρική, ζωντανοί διάλογοι, αλλά και σελίδες μοιρασμένες στις σκέψεις των ηρώων. Είμαι αντικειμενική; Ίσως όχι. Βλέπω στοιχεία της Μαριάν και του Κόννελ γύρω μου, διαρκώς. Αυτός ήταν και ο λόγος που δεν ξεκινούσα το βιβλίο, δε θα ήθελα να τελειώσει. Το ίδιο σκέφτομαι με μια λίστα που θέλω να γράψω, αλλά όλο σκέφτομαι "πρόσεχε τι εύχεσαι."
*το βιβλίο κυκλοφορεί στα ελληνικά με τον τίτλο Κανονικοί άνθρωποι, από τις εκδόσεις Πατάκη, σε μετάφραση Μαρίας Φακίνου.