Μέρες τώρα τριβελίζει το μυαλό μου η unpopular opinion που έχω για το Baby Reindeer. Είδα τη σειρά με το που βγήκε. Την είδα μάλιστα μέσα σε τρεις μέρες. Λίγο αργότερα άρχισα να βλέπω το ένα post μετά το άλλο, το ένα κείμενο μετά το άλλο για το ''συνταρακτικό τέλος'', το ''ανατρεπτικό τέλος'', το ''τέλος που σε χτυπάει βαθιά'' κι άλλα τέτοια. Σε συζήτηση με φίλη την ρώτησα όλο απορία ''μήπως δεν κατάλαβα τι έγινε στο τέλος; Μήπως πρέπει να ξαναδώ το τελευταίο επεισόδιο;". Τελικά δεν το έκανα. Θα σας πω γιατί.
Αν κάτι κάνω με κέφι, με κόσμο ή όχι, στο σπίτι ή ακόμα και στο μαγαζί, είναι να διαβάζω. Διαβάζω λογοτεχνία από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου μέχρι και το πρώτο έτος της σχολής. Μετά έπεσα στα βαριά. Αναφέρομαι στο σωτήριον έτος 2006 όπου ανακάλυψα - λίγο καλύτερα - τη Φιλοσοφία. Εκεί λοιπόν άρχισα να καταλαβαίνω πως είναι σημαντικό να ξέρουμε να απαντάμε στην ερώτηση ''τι θέλει να πει ο ποιητή'', άλλωστε αυτή θα μας δώσει τις μονάδες της πρωτιάς. Υπάρχει όμως κάτι σημαντικότερο. Αυτό που σαν θεία φώτιση ήρθε μέσα σε αίθουσες πανεπιστημίου που καμία επαφή με το θείο δεν ήθελαν να έχουν, είναι αυτό: η απάντηση δεν έχει πάτο, ή αν θέλετε όταν βρεις την απάντηση στην ερώτηση τσουπ ξεφυτρώνει η επόμενη - και ερώτηση και απάντηση, και μετά άλλη μια και πάει λέγοντας.
Κατά τη γνώμη μου (προφανώς), το ταρανδάκι δεν με εξέπληξε γιατί η σειρά είναι το αφήγημα μιας πτώσης: η ιστορία ενός ανθρώπου που έβλεπε τον εαυτό του να κατρακυλά, έβλεπε την παγίδα και σαν αλεπού που θεωρούσε τον εαυτό της πονηρή έκανε κύκλους γύρω από αυτήν (την παγίδα ντε). Ξέχασε όμως να σταματήσει να κουνά την ουρά της. Έτσι, πιάστηκε στη φάκα. Έχω πιάσει τον εαυτό μου πολλές φορές να παίζω τον ρόλο της αλεπούς, ή μήπως να είμαι η αλεπού; Να γυροφέρνω σε καταστάσεις που εξ αρχής βρωμάνε - είτε μπαρούτι είτε λάσπη. Αναρωτηθήκατε το ίδιο για τους εαυτούς σας βλέποντας τη σειρά; Γιατί έκανε τόσο μεγάλη εντύπωση στο ευρύ κοινό η αφήγηση μιας πραγματικής ιστορίας, όπου ο άνθρωπος αφήνεται να πέσει εν γνώσει του; Η ζωή, από τότε που αρχίζουμε να μιλάμε ή αν θέλετε να επικοινωνούμε τον όποιο τρόπο, παίρνει τη μορφή μιας συνεχούς αλληλεπίδρασης: δίνω για να πάρω, παίρνω τώρα για να μου δώσουν αργότερα κ.ο.κ.. Είναι αυτό σκληρό ή αναπάντεχο; Μήπως είναι κυνικό; Μήπως δεν ξέρω τι θα πει αγάπη; Ας ελπίσουμε (για το δικό μου καλό πρωτίστως) πως ξέρω. Αναμφίβολα ήταν μια σκοτεινή σειρά, όχι εύπεπτη και κάπως έτσι έρχομαι να το δέσω με το φαινόμενο της ποπ κουλτούρας.
Ξεκινώντας από τα πιο πρόσφατα Bridgerton και Emily in Paris, ή πηγαίνοντας λίγο πίσω στο Gossip Girl ή το Ugly Betty, ή ακόμα πιο πίσω στα Friends και Bing bang theory και προσθέτοντας όλες τις ταινίες με Meg Ryan, Sandra Bullock, R. Zellweger etc - για να μην αναφέρω τα παραμύθια με τα οποία μας κοίμιζαν τα βράδια, όλα μα όλα περιστρέφονται γύρω από το κορίτσι που τελικά παίρνει αυτό που ονειρευόταν ή το έξυπνο - αλλά όχι τόσο όμορφο αγόρι - που παίρνει και αυτό με τη σειρά του εκείνην που θέλει. Ή μήπως καταλήγει με αυτόν/αυτήν που θέλει το κοινό να καταλήξει; Μήπως ακόμα και αυτή η σχέση είναι αμφίδρομη; Ναι καλέ, είναι! Πώς γίνεται να έχεις δύο πλάσματα, όντα, ψυχές whatever και να μην υπάρχει ανταλλαγή σε όποια μορφή. Οι δημιουργοί δεν γράφουν σενάρια μόνο για να ικανοποιήσουν τη δική τους φαντασία, αλλά για να αγγίξουν το κοινό. Το αθώο κορίτσι που κερδίζει τον γόη, η αυθόρμητη που γοητεύει τον δεσμευμένο, η πλούσια που θέλει τον διανοούμενο, η άσχημη που την ερωτεύεται το αφεντικό (αφού πρώτα γίνει όμορφη), οι φίλοι που τελικά δεν ήταν και τόσο φίλοι, η σέξι γειτόνισσα που τα φτιάχνει με τον geek γείτονα. Κάπως έτσι το παραμύθι συνεχίζεται.
Για χρόνια, για δεκαετίες μαθαίνουμε σε μια διήγηση ''βολική'' και όταν αυτό ανατρέπεται χάνουμε το έδαφος. Πέρασες χωρισμό χωρίς να χάσεις τα βήματά σου; Τσακώθηκες ή έχασες φίλο χωρίς να παίζεις τις συνομιλίες σε επανάληψη; Έζησες κάτι από αυτά τα δύο χωρίς στο πίσω πίσω πίσω μέρος του μυαλού σου να μη κρύβεις μια ελπίδα; Έλα, πες την αλήθεια (στον εαυτό σου, ή σε σχόλια κάτω από το κείμενο)! Πόσες φορές δεν υποσχέθηκες - στον εαυτό σου πάλι - πως δε θα ξανασχοληθείς ή πως τελείωσε ή πως το ξεπέρασες αλλά αν ερχόταν ένα μήνυμα ή αν άκουγες μια συγγνώμη ή ακόμη καλύτερα αν χτυπούσε το κουδούνι και ήταν αυτός/αυτή/ο πρώην κολλητός ή κολλητή δε θα λύγιζες; Έτσι μάθαμε: να λυγίζουμε και να ελπίζουμε. Πρώτα να ελπίζουμε και έπειτα να λυγίζουμε. Προσοχή: δε λέω να μη δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες ή να μη ζητάμε συγγνώμη ή να συγχωρούμε ή να ζητάμε να μας συγχωρέσουν. Όλο αυτό το κατεβατό το γράφω για να καταλήξω σε αυτό: έχουμε μάθει να περιμένουμε την ανατροπή, λες και η ζωή μας είναι ταινία. Ξανά προσοχή: είμαστε πρωταγωνιστές, χωρίς ερωτηματικό. Ωστόσο, είμαστε πρωταγωνιστές μόνο στη δική μας ζωή, σε κανενός άλλου. Εμείς γράφουμε τις ανατροπές που εν δυνάμει θα συμβούν στις ζωές των άλλων (να μια καλή ταινία, που δεν έχει να κάνει με παραμύθι). Ναι ναι, αλληλεπίδραση. Κάνοντας μια κίνηση για ν' αλλάξει κάτι στη δική μου ζωή κάποιον επηρεάζω πέραν του εαυτού μου. Το βάρυνα πολύ; Ίσως.
Για άλλη μια φορά αναρωτιέμαι αν έφτασε το μήνυμα, αν είπα όσο πιο καθαρά μπορούσα τις σκέψεις μου. Να κάτι που επίσης μας έμαθαν οι σειρές, οι πιο ανάλαφρες και (δικές μου) αγαπημένες: να ρωτάμε τον αναγνώστη/το κοινό/τον θεατή λες και είναι παρόν την ώρα της γραφής ή της θέασης. Μαρκετινίστικά κόλπα δηλαδή. Καλέ, το Sex and the city δεν είπα, που για να δούμε happy end εφτιαξαν δύο ταινίες και νέα επεισόδια μετά από τόσα χρόνια απουσίας. Διότι δεν γινότανε αλλιώς, πώς να τελειώσει η ιστορία έτσι, χωρίς ένα νυφικό. Συντομεύω, γιατί ξεφεύγω. Τελικά τι είναι αυτό που ξάφνιασε τόσο το κοινό με τη σειρά Baby reindeer που εγώ δεν έπιασα; Είναι η απουσία happy end ή η παρουσίαση μιας αλήθειας τόσο...αχώνευτη; Η ίδια μας η ζωή δεν είναι εύπεπτη, γιατί λοιπόν αναζητάμε στα θεάματα το καλύτερο δυνατό τέλος; Η τέχνη δε θα έπρεπε να είναι ούτε το ένα ούτε το άλλο. Η τέχνη εκφράζει αυτό που προσπαθεί να επικοινωνήσει ο δημιουργός της, το βίωμά του, όλες τις αποχρώσεις του και δε θα έπρεπε να χωρά σε κανένα καλούπι. Γενικά το ''πρέπει'' θα πρέπει (ναι, ναι ξέρω) να απουσιάζει από κάθε μορφή τέχνης.
Κλείνω προτείνοντας τα εξής από σειρές: Normal people, The time it takes, Fleabag, After life, Girls (δαγκωτό). Από βιβλία που έγιναν ταινίες το Never let me go, Brave new world, Poor things, Hand maid's tale (σειρά), Lust & Caution (ταινιάρα), An education, Marvin's room. Τώρα από βιβλία - σκέτο - οτιδήποτε του Κάφκα και του Τσβάιχ θα σας ρίξει από τα σύννεφα, ωστόσο η δική μου αγαπημένη και σύγχρονη είναι η Sally Rooney. Αυτή χτύπησε φλέβα: γράφει χωρίς να φλυαρεί για σχέσεις που βιώνονται και για ήρωες που δυσκολεύονται να επικοινωνήσουν αυτό που νιώθουν. Καλέ, ας χαιρετήσουμε το είδωλό μας στον καθρέφτη! Αν κάτι μας μαθαίνει όλη αυτή η στροφή προς τσιτάτα και ποίηση του δίστιχου (ή του δύστυχου), για δεκάδες χιλιάδες like σε reels ανεκπαίδευτων γκουρού είναι η ίδια μας η ανάγκη για επικοινωνία. Τέλος, αν κάτι μας σπρώχνει στο να ταϊζουμε influencers που ξαφνικά ανακάλυψαν τους στωικούς (βλ.φιλοσοφία στωικισμός) και οι οποίοι παίρνουν τα εύρετρα πετώντας μας απλώς το κουκούτσι από φρούτο ζουμερό είναι η αδυναμία μας να προσπαθήσουμε να επικοινωνήσουμε. Χωρίς ίχνος έπαρσης να δηλώσω πως σιχαίνομαι να επικοινωνώ με όλους τους σύγχρονους τρόπους: viber, whatsapp (που το γράφω κάποτε what's up), όλα του κινητού - κλήσεις, μνμ, βιντεοκλήσεις, emails, fb, insta και φυσικά tinder. Αλλά αυτό είναι από άλλο επεισόδιο.
Γειαααα!