Έκφραση, έκθεση, ευαλωτότητα.
(Όπου ευαλωτότητα = αδυνατώ να αντιμετωπίσω τον κίνδυνο. Εδώ, θα έλεγα πως γίνομαι ορατή σε αυτό που θεωρώ εχθρικό/δύσκολο).
Η αγαπημένη μου φράση στο δημοτικό ήταν ''Σήμερα θα γράψετε για το τι θέλετε να γίνετε όταν μεγαλώσετε/για το κατοικίδιό σας/ για το αγαπημένο μέλος της οικογένειάς σας/πώς περάσατε στις διακοπές". Ήθελα να γράψω. Οικειοθελώς. Το μόνο πρακτικό πρόβλημα σε όλο αυτό ήταν (και είναι) το γεγονός πως είμαι σε κάποιο βαθμό ανορθόγραφη. Πρακτικό, γιατί αυτό μπορεί να αποτελεί πρόβλημα για τους άλλους, για τους κανόνες της γλώσσας, και όχι επί της ουσίας. Ωστόσο, αυτό δεν με εμποδίζει όταν γράφω παράλληλα να googlάρω λέξεις για τις οποίες αμφιβάλλω.
Σε προηγούμενο blog είχα αναφέρει ποσο δύκολο ήταν για μένα το 2022. Μέσα στην προηγούμενη χρονιά, που τώρα φαντάζει πολύ μακρινή, έκανα δύο δώρα στον εαυτό μου. Το ένα ήταν να γραφτώ στο εργαστήρι Δημιουργικής Γραφής του Οργανισμού Νεολαίας Κύπρου (ΟΝΕΚ). Δεν ήξερα τι ακριβώς να περιμένω, ήξερα μόνο πως είχα ανάγκη για έκφραση. Για αυτοέκφραση. Και αυτό ανεπαίσθητα οδηγεί σε έκθεση του εαυτού. Το οποίο με τη σειρά του οδηγεί - καθόλου ανεπαίσθητα - στο να γίνεσαι ευάλωτος. Ευάλωτος με την έννοια της γύμνωσης, μιας διαδικασίας να βρεις λέξεις να σου ταιριάζουν, χωρίς να περιορίζεις τον εαυτό σου. Ήταν μια μάχη με το μυαλό να μην επιλέγω συνειδητά όσα θα γράψω, αλλά απλώς να γράψω επηρεασμένη από το θέμα του μαθήματος. Μέρος του εργαστηρίου δεν είναι μόνο να γράψεις, αλλά και να διαβάσεις - πάντα εάν και εφόσον το θέλεις - όσα έγραψες. Εκεί γίνεσαι ευάλωτος στις αισθήσεις των άλλων, στα ίδια σου τα αυτιά, στις ίδιες σου τις σκέψεις. Και το κείμενό σου είναι εκεί, για να επιστρέψεις σε αυτό. Να το σκίσεις και μετά να το βάλεις στην ανακύκλωση, να το αποδεχτείς και να το ανεβάσεις στο αρχείο εργασιών σου.
Γίνεται μια μάχη μέσα μου: ποσο πρέπει να εκτίθεται κανείς στα social media; Είναι ωφέλιμο να επιδιώκεις την αυτοέκθεση; Μήπως αυτό σε κάνει ευάλωτο, όταν δηλαδή μόνος σου προσφέρεις πληροφορίες για το ποιος είσαι, τι κάνεις, τι σου αρέσει, ακόμα και το πώς λειτουργείς ή αντιδράς σε προσωπικές καταστάσεις, πολιτικές εξελίξεις, κοινωνικές διαμάχες; Πολλές φορές αναρωτιέμαι ποιον ενδιαφέρει τι έφαγα σήμερα, και γιατί έχω την ανάγκη να ενημερώσω τους followers γι' αυτό. Από την άλλη, ως ξεκάθαρα εσωστρεφής άνθρωπος, τα social με βοήθησαν να αποκτήσω επικοινωνία με περισσότερο κόσμο, να μάθω να μιλώ λίγο περισσότερο ακόμα και με άτομα που δεν είμαι τόσο κοντά, να ξεπερνώ τον εαυτό μου και να ανεβάζω κατεβατά για τις δύσκολες ή εύκολες μέρες. Με βοήθησαν να αποκτήσω αυτοπεποίθηση, να με κοιτώ περισσότερο στον δεύτερο καθρέφτη (τον φακό της κάμερας), και να με κοιτώ στα μάτια, χωρίς να γέρνω το κεφάλι στο πλάι από συστολή.
Ποιος ο σκοπός αυτού του κειμένου; Μα προφανώς η αυτοέκθεση, η εκμετάλλευση της ευαλωτότητας. Ένα μήνα και κάτι τώρα έχω ανοίξει ένα profile στο instagram στο οποίο ανεβάζω λόγια και σκέψεις που ανεβαίνουν στην επιφάνεια όταν είμαι κολλημένη στην κίνηση της πόλης, ή το βράδυ που δεν μπορώ να κοιμηθώ, ή ακόμα και στο μαγαζί καθώς μου γλιστράνε οι πέτρες και τις κυνηγάω κάτω από το γραφείο. Για ένα άτομο εσωστρεφές και ευαίσθητο είναι εξαιρετικά μεγάλο βήμα να πει με λέξεις όσα (κυρίως) νιώθει, πόσω μάλλον να τα δημοσιεύει. Ο σκοπός δεν είναι να ακούσω ''μπράβο/καλά κάνεις/cute'', αλλά θεωρώ πως αφού έκανα το βήμα, ως το πάω μέχρι τέλους. Ας το κάνω όπως του αξίζει.
Το νέο μου εγχείρημα ονομάζεται _blanknotes, γιατί το κενό δίνει επιλογές. Μπορείς να το γεμίσεις όπως εσύ επιθυμείς. Εκεί θα ανεβάζω και όσα αφορούν στα βιβλία που διαβάζω, ή στην ποίηση που με συγκινεί, στα profile που μου δίνουν έμπνευση, στα μικρά της ζωής που μας παρακινούν.
Δεν είναι όλες οι μέρες ίδιες, και αυτό είναι από μόνο του αισιόδοξο. Δεν είμαστε κάθε μέρα αγαπητοί, χαρούμενοι, θυμωμένοι, απελπισμένοι, ευέλπιδες, όμορφοι. Υπάρχει ροή, που κάποτε μας παρασέρνει, κάποτε την ακολουθούμε ή πορευόμαστε μαζί της, κάποτε προπορευόμαστε με τις σκέψεις μας. Όπως είπε η Μ στην φετινή της ευχή: μείνε dreamer για πάντα.