Σήμερα, Παρασκευή, προς το τέλος του πρώτου μήνα του νέου αυτού έτους μου έκλεψαν ένα δαχτυλίδι από τα ''καλά'', τα ''ακριβά'', τα ασημένια με πέτρα αμέθυ-στου. Την πιο μεγάλη πέτρα αμέθυστου - είχα τρία δαχτυλίδια με αυτήν τη πέτρα στο κουτί με τα ασημένια.
Η πρώτη φορά
Την πρώτη φορά που με έκλεψαν αυτό είχε γίνει στο προηγούμενο μαγαζί και συνέβη ενώ υπήρχαν άλλα δύο άτομα στον χώρο. Εύκολα λοιπόν, ενώ δοκίμαζαν παπούτσια οι άλλες κοπέλες αυτή πήρε ένα ρολόι από το ράφι. Συμβουλή προς εν δυνάμει κλέφτες: αυτός που φτιάχνει όσα πουλά θυμάται ακριβώς πόσα και ποια πράγματα έχει. Η ''κυρία'' είχε το θράσος να ξαναπεράσει το κατώφλι, της είπα να περάσει έξω, εκτός αν ήθελε πρώτα να μου πληρώσει το ρολόι που είχε πάρει την προηγούμενη φορά. Έφυγε και δεν ξανάρθε. Συμβουλή προς πωλητές/πωλήτριες: το γεγονός πως κάποιος κρατά π.χ. μια τσάντα από κατάστημα της περιοχής δε σημαίνει πως είναι αξιόπιστος πελάτης.
Πάμε στη δεύτερη, την καλή
Την δεύτερη φορά που με έκλεψαν ήταν μια παρέα δύο γυναικών, με ένα μωρό στο καρότσι, και ένα αγόρι γύρω στα 6 το οποίο μιλούσε ασταμάτητα και διάβαζε τις τιμές από τα καρτελάκια (τιμούλα;;;). Συμβουλή προς εν δυνάμει κλέφτες: αυτός που ξεσκονίζει έναν πάγκο με 500 πράγματα κάθε πέντε μέρες θυμάται τη θέση και των 500 πράγματων. Πήραν ένα ζευγάρι ασημένια σκουλαρίκια, ένα κολιέ με μαργαριτάρια και ένα ακόμη κολιέ με λάπι. Έκαναν γερή μπάζα. Τα σκουλαρίκια μάλιστα ήταν από άτομο με το οποίο συνεργάζομαι. Διπλή ζημιά, διπλή δυσκολία. Συμβουλή προς πωλητές/πωλήτριες: μη διστάσετε να πείτε ''περάστε έξω'' σε άτομα που φαίνονται από μακριά τι είναι (και σας θυμίζουν άτομα όπως την κυρία της πρώτης ιστορίας) μόνο και μόνο γιατί έξω απ' τη πόρτα σας μίλησαν για 2΄με τον πάτερ της γειτονιάς, τον οποίο γνωρίζετε και εσείς.
Φαινόταν, διαφαινόταν, ποιος ξέρει;
Την τρίτη φορά (βαρέθηκε κανείς; Ήρεμα ρωτάω.), ήταν ένα ήσυχο Σάββατο που μπορεί να μην μπει ψυχή στο μαγαζί. Ήταν δύο άντρες οι οποίοι ξέρουν να διαλέγουν. Εξηγώ. Πήραν ένα δαχτυλίδι από τα ''καλά'', τα ''ακριβά'' - ίσως το πιο ακριβό που είχα στο κουτί με τα ασημένια -, για το οποίο αμφιβάλλω αν τους έκανε, γιατί σε μένα χωρούσε με το ζόρι. Η πόρτα μου είναι ανοιχτή για όλους (εκτός Τρίτης, Τετάρτης και Πέμπτης, βλ. ωράριο καταστήματος). Ωστόσο, πάντα αναρωτιέμαι τι μπορεί να θέλουν δύο άτομα με φόρμες και σαγιονάρες σε ένα μαγαζί σαν το δικό μου. Συμβουλή προς πωλητές/πωλήτριες: ακούστε το ένστικτό σας ή απλώς βάλτε κάμερες στο χώρο - όπως θα πράξω εντός των ημερών.
Παρασκευούλα
Το άτομο που έκλεψε σήμερα το δαχτυλίδι ήταν ''πελάτης'' του καταστήματος. Ερ-χόταν κάθε 3-4 μήνες, έπαιρνε κάτι μικρό, καθόταν στις γαλάζιες καρέκλες να πιάσει κουβέντα και να κάνει ερωτήσεις για την προσωπική μου ζωή. Εξαιρετικα σημαντική συμβουλή προς όλους: αν γνωρίζατε πόσοι αθκιασεροί, γλοιώδεις ή πιο απλά διεστραμμένοι υπάρχουν εκεί έξω και πόσο εκτεθειμένες - προσοχή, όχι απροστάτευτες/ανυπεράσπιστες - είμαστε καθημερινά στον κάθε ''παντελονάτο'', ο οποίος νομίζει πως μπορεί να ''κερδίσει'' το οτιδήποτε δε θα αναρωτιόσασταν για καμιά φωνή που επιμένει για όρους όπως γυναικοκτονία, συναίνεση, φεμινισμός. Επίσης, αν γνωρίζατε πόσα vibes πιάνει στον αέρα μια γυναίκα για τις προθέσεις του οποιουδήποτε ίσως τρομάζατε και σκεφτόσασταν πως καλό είναι να θέλουμε όλοι τα ίδια δικαιώματα. Και αυτό - τα πουλιά στον αέρα που πιάνουμε - δεν έχει να κάνει με καμία αντιπαλότητα, αλλά είναι καθαρή άμυνα που μαθαίνεται και εξελίσσεται με τα χρόνια. Άραγε έχει φοβηθεί κάποιος από εσάς όταν έχει ανάψει το σήμα για βενζίνη στον αυτοκινητόδρομο και η ώρα είναι τρεις το πρωί; Έχετε κατεβεί σε βενζινάδικο στη μέση του πουθενά με τη ψυχή στο στόμα και τα κλειδιά στα χέρια; Επιστρέφω όμως στο θέμα μας.
Με λίγα λόγια, το πιο πάνω, ήταν για να πω πως ο τύπος ερχόταν στο μαγαζί συ-χνά και για διάφορους λόγους. (Έχω και έναν άλλο που κάθε φορά με ρωτά αν έχω facebook για να προωθήσω σωστά το μαγαζί και στο καπάκι μου δίνει την κάρτα του πάνω στην οποία αναγράφονται τρία πράγματα: όνομα, τηλέφωνο και ιδιότητα - μασέρ είναι παιδιά). Πριν τις γιορτές των Χριστουγέννων είχε έρθει ψά-χνοντας δαχτυλίδια. Είχε δει τα ασημένια, είχε δει και αυτό που σούφρωσε σήμε-ρα, αλλά του φαινόταν ''πολύ γυναικείο''. Του είπα πως ίσως έφτιαχνα καινούρια κοντά στα Χριστούγεννα, ανάλογα αν θα είχα δουλειά. Για να είμαι ειλικρινής δεν ήμουν πολύ εξυπηρετική εκείνη τη μέρα: είχε όρεξη για κουβέντα, έκανε άκυρες ερωτήσεις, παράπονα για τις τιμές σε κάποια προϊόντα και εγώ είχα μια τεράστια to do list πριν τις γιορτές. Έφυγε και εμφανίστηκε σήμερα ψάχνοντας κάτι απροσ-διόριστο, βραχιόλι, δαχτυλίδι ή απλώς κάτι με μαύρη μεγάλη πέτρα. Του έδειξα τα ανδρικά βραχιόλια, δεν καταλάβαινα λέει τι ζητούσε. Ρώτησε για τα ασημένια δα-χτυλίδια, παρατήρησε πως δεν είχα καινούρια (ίσως δεν παρατήρησε πως τα πράγματα είναι δύσκολα για όλους και καλό είναι να πληρώνουμε για ό,τι δεν μας ανήκει αλλά θέλουμε να το πάρουμε σπίτι μαζί μας). Στεκόμουν δίπλα του, περίμε-να να παραλάβω κάτι. Έκανα δύο βήματα μέχρι το πεζοδρόμιο να ανοίξω την πόρτα του συνοδηγού και να την κλείσω παίρνοντας αυτό που περίμενα. Η ώρα είχε πάει 5:20, έκλεινα κανονικά στις 5:00, και 5:30 ξεκινούσα μάθημα. Του είπα πως έπρεπε να φύγει. Ζήτησε 2 λεπτά χρόνο και έφευγε. Πήρε το σακίδιό του, χαιρέτησε και έφυγε. Κλείδωσα πίσω του. Πήγα να συμμαζέψω τα ανακατεμένα δαχτυλίδια. Το κάνω πάντα στο κλείσιμου, κερδίζω χρόνο το πρωί. Κάτι πήγαινε λάθος. Μετρώ...δεν έβγαιναν τα μαθηματικά. Ανοίγω τον κατάλογο με τους κωδικούς του eshop, κοιτάζω στο διαθέσιμο στοκ. Έλειπε το μεγάλο δαχτυλίδι με τον αμέθυστο, που τελικά δεν ήταν και τόσο γυναικείο. Ήταν απλώς ακριβό. Μου το είχε πει άλλωστε την προηγούμενη φορά.
Επίλογος (υπόσχομαι)
Αν φτάσατε ως εδώ πολύ χαίρομαι που διαβάσατε την ιστορία μου. Επίσης, αν φτάσατε μέχρι εδώ να πω πως η μέρα για μένα ήταν και εξακολουθεί να είναι μια αρκετά καλή μέρα. Ο θυμός κράτησε μια ώρα το πολύ. Κυρίως θύμωσα γιατί σκέ-φτηκα πως το έκανε εκδικητικά, επειδή δεν ήμουν εξυπηρετική. Μετά το ξανασκέ-φτηκα και είπα στον εαυτό μου να μην είναι σαν τους κλέφτες της ιστορίας. Οι χαρακτηρισμοί δικοί σας. Αυτό που έχασα μου επιστράφηκε τετραπλά. Και δεν μιλώ αποκλειστικά για το χρηματικό. Μιλώ για τον θείο μου που ερχόμενος από Λευκωσία μου έκανε home delivery ένα σακουλάκι σκόνη matcha που είχε δοκιμά-σει σε ένα καφεκοπτείο στο Παραλίμνι και ήξερε πως θα το εκτιμούσα. Πήγε καλά γιατί η Jo ήρθε ευδιάθετη στο μαγαζί για να πει απλώς καλημέρα και πιάσαμε πάλι την κουβέντα. Πάντα λέμε σημαντικά πράγματα οι δυό μας. Πήγε καλά αφού η κοπέλα που ήρθε για παπούτσια δεν τα πήρε τελικά, αλλά ενθουσιάστηκε με ένα ζευγάρι κάλτσες και πήρε αυτές. Συνέχισε το ίδιο καλά καθώς όλες οι κοπέλες σήμερα στα μηνύματα ήταν ευγενέστατες (δε συμβαίνει πάντα). Πήγε καλά γιατί τα αποτελέσματα των μαθημάτων βελτιώνονται βδομάδα τη βδομάδα. Τι άλλο; Πλήρωσα έναν λογαριασμό ρεύματος (όλοι ξέρουμε πόσο πονάει κάποιες φορές αυτό). Είχα μια δεύτερη καλή συζήτηση, πάλι εντός καταστήματος και τώρα τρώω με όρεξη ένα κομμάτι γλυκό και ας είναι 22:33.
Κανένα κάρμα (χθες είχα τη συζήτηση), καμιά ευχή ή κατάρα. Απλώς θα' ρθει και θα κουμπώσει. Με τρώει το χέρι μου να γράψω κάτι ακόμα, αλλά θα βγεί άλλο τόσο το κείμενο. Πείτε μου αν θέλετε 2ο μέρος. Ο τίτλος είναι εμπνευσμένος από τη χθεσινή συζήτηση - και μια τρίτη σημερινή πρωινή συζήτηση που ξέχασα να αναφέρω - και θα είναι ο εξής: τι είδους πελάτες έχεις;
bye