Αυτό το τελευταίο blog post του 2022 θα μπορούσε να είναι πολλά.
Θα ήθελα να γράψω για τις μικρές επιχειρήσεις της πόλης μου, ή και του νησιού ολόκληρου. Θα ήθελα να γράψω για όσα πέτυχα ή απέτυχα να πετύχω την χρονιά που πέρασε. Ή για όσα με βλέπω να καταφέρων το 2023. Σίγουρα δε θα μπορούσα να γράψω για ζώδια (και ποδόσφαιρο). Θα μπορουσα να γράψω για τις filiopines μου, που επιστρέφουν κάθε χρόνο στο μαγαζί, και για τα 5χρονα που γιορτάσαμε λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Τα μικρά όμορφα πράγματα που μας κάνουν χαρούμενους θα μπορούσαν να αποτελέσουν άλλο ένα θέμα. Όπως και τα μη χειροποιαστά που μας δένουν με τους άλλους.
Οι απώλειες και τα κέρδη μας, όσα ζήσαμε, όσα ποθήσαμε, όσα έμειναν ανεκπλήρωτα με πόθο να κατακτηθούν σύντομα, τα άγχη και οι μάχες που δίνουμε, η ελπίδα που χάνεται για να ξαναβρεθεί σε μια συνάντηση με φίλους, τα παιχνίδια που αρνούμαστε να παίξουμε, και αυτά που πέφτουμε με τα μούτρα ξέροντας από πριν τις ελάχιστε πιθανότητες νίκης.
Η ζωή μας - που μετριέται σε μέρες, μήνες και χρόνια, με τις γιορτές να σου θυμίζουν αυτό το τικ-τακ που σε κατατρέχει - είναι διαρκώς παρούσα καλώντας μας να την προφτάσουμε, να την ορίσουμε ή να την οριοθετήσουμε, να της βάλουμε ταμπέλες, ή να τις πετάξουμε όλες στα σκουπίδια.
Η ζωή (μας) συνεχίζεται με φωτεινά λαμπάκια που αναβοσβήνουν ή χωρίς, με ανθρώπους που είναι σωματικά απόντες, αλλά στην ψυχή μας δεμένοι, φίλους που ζουν μακριά και προσπαθούν να κρατήσουν επαφή, άβολα χαμόγελα και λέξεις που δεν λέγονται, από αισιοδοξία.
Καλή Νέα Χρονιά κόσμε πολυδιάστατε!